Ongeveer 5 jaar geleden kwam er een kantelpunt. Mijn man en ik waren bezig onze huiskamer opnieuw te schilderen en een nieuwe vloer te leggen. We schoven het meubilair van de ene kant van de huiskamer naar de andere, en ik realiseerde me: we hebben veel te veel. Sindsdien ben ik bezig met ‘ontspullen’, waarbij ik de vuilstort probeer te omzeilen. Op dit moment ben ik bezig met de zolder. Overbodige spullen breng ik naar inbrengpunten, kleding naar initiatieven die daar nog iets van kunnen maken en boeken geef ik door.
De tijd waarin we leven ervaar ik als zeer interessant, maar ook angstig. Ik maak me zorgen over geopolitieke ontwikkelingen zoals bijvoorbeeld de oorlog in Oekraïne, en de toenemende armoede en ongelijkheid in de wereld. De rol van Nederland daarin vind ik op zijn zachtst gezegd twijfelachtig: wel met het wijzende vingertje naar anderen maar geen concrete, structurele oplossingen bieden. Ik weet dat mijn eigen invloed om hierin iets te veranderen klein is maar dat weerhoudt me er niet van om te doen wat ik kan.
Onze boodschappen zijn zo veel mogelijk biologisch en vers van het land uit eigen regio. We eten alleen seizoen groenten. We hebben geen auto. Ik kook steeds vaker vegetarisch. En spullen die gewoon nog goed zijn, die mogen blijven. Zo zitten we nog steeds op onze eerste bank onze eethoek is inmiddels meer dan 20 jaar oud.
Ik ben mijn hele leven al maatschappelijk betrokken op allerlei manieren. Ik heb actie gevoerd, tegen de apartheid en de kruisraketten en heb vluchtelingen geholpen bij het leren van de Nederlandse taal. Op mijn werk heb ik recentelijk een lezing over duurzaamheid georganiseerd. Ik ervaar regelmatig weerstand. Mensen zeggen bijvoorbeeld wel eens: je bent iets té maatschappelijk betrokken of je dramt door. Maar dan denk ik: ik plant gewoon zaadjes, wie weet vallen ze in goede aarde.
In mijn vrije tijd lees ik graag een goede roman over maatschappelijk relevante thema’s zoals De ondergrondse spoorweg van de schrijver Colson Whitehead over de slavernijgeschiedenis in de Verenigde Staten. Of Amerikanah, een autobiografische romanvan de Nigeriaans schrijfster Chimamanda Ngozi Adiche, waarin zij beschrijft dat zij voor het eerst merkte dat huidskleur een rol in onze samenleving speelt op het moment dat ze in de VS gaat studeren. Daarnaast ga ik graag naar het filmhuis of naar het theater. Helemaal blij word ik als ik kan schoffelen, snoeien of oogsten in ons stadstuintje. Ik zie uit naar het voorjaar wanneer ik daar weer helemaal los kan gaan, wetende dat ik dan komende zomer heerlijk eet van groenten uit eigen tuin.
Marion (62) studeerde geschiedenis en maatschappijleer aan de Rijksuniversiteit Groningen en bedrijfseconomie aan de Hanzehogeschool in Groningen. Ze heeft vrijwel haar hele carrière hele carrière in het onderwijs gewerkt. Momenteel werkt ze als als business controller bij NHL Stendenhogeschool in Leeuwarden.
