Tekst: Merlijn van Twaalfhoven / De Tegentijd
Moeten we bouwen?
Er is een wooncrisis. Wonen is te duur en er is te weinig plek.
Dus de minister maakt een plan; 900.000 nieuwbouwwoningen de komende jaren. Bouwen is leuk. Mensen aan het werk. Ruimte voor nieuwe ideeën en ambities.
Maar het is ook waanzin. Niet alleen vanwege de schaarste van grondstoffen en de uitstoort van stikstof en CO2. Het is waanzin omdat er al meer dan genoeg huizen zijn. En ja, toch is er een tekort. We wonen namelijk steeds vaker alleen.
“…van de 8 miljoen woningen die we in Nederland hebben zijn er ongeveer 5 miljoen eengezinswoningen, terwijl we maar 2,7 miljoen gezinnen met kinderen hebben, inclusief de eenoudergezinnen.”
In dit artikel pleit Voormalig Rijksbouwmeester Floris Alkemade daarom om anders te kijken naar ons woonprobleem.
“We kunnen alle woningen perfect isoleren maar het effect daarvan wordt volkomen tenietgedaan als in steeds meer woningen maar één persoon gaat wonen. Als het over verduurzaming van onze woonwijken gaat, hebben we niet meer woningen maar goedbeschouwd vooral meer liefde nodig. Een goede inrichting van de openbare ruimte, met meer informele ontmoetingen en sociale binding kan dus op meerdere manieren een vorm van verduurzaming zijn.”
Laten we niet zoeken naar manieren om te wonen, maar om te leven. En leven doe je het liefst samen. Doe kan met een vaste partner, maar ook op talloze andere manieren. Verschillende generaties die samen een hofje delen, buren die gemeenschappelijke apparatuur en vervoermiddelen gebruiken, studenten die een vergoeding krijgen voor zorg die zij bieden aan medebewoners.
Om dit te ontwerpen moet je niet bij de gangbare bouwbedrijven en ook niet bij de minister van wonen zijn. Het vergt verbeeldingskracht, creativiteit maar ook het vermogen om mensen lokaal samen te brengen en de vraag te stellen: wat is het goede leven? Hoe zou deze buurt een ideale plek kunnen zijn om op te groeien en oud te worden? En: welke ruimte, vermogens en spullen hebben we allemaal in de buurt, maar zijn nu nauwelijks benut?
Hoe lang blijven we obsessief door een kwantitatieve bril kijken? Als we naar kwaliteit op zoek gaan, oog krijgen voor de waarde van wat er al is, vinden we niet alleen een manier om meer mensen onderdak en geborgenheid te bieden, maar werken we aan een samenleving die gezond, duurzaam en verbonden is.
Dit artikel is met toestemming overgenomen uit De Tegentijd: een nieuwsbrief voor activiteiten, verbeeldingskracht en inspiratie voor een postgroei-wereld. Schrijf je hier in
