Door Corstin Dieterich
Het thuiszitten in coronatijd hebben we ingeruild voor het in de file staan (Hoezo ‘sta’ je in een file?). Maar goed, we gaan er weer op uit. En dan komen ook verdere reizen weer in het vizier. Want het is natuurlijk wel belangrijk dat we nog wat van de wereld gaan zien nu het nog kan. We kunnen sowieso wel een break gebruiken van al die ellende die op ons afkwam en -komt.
In eigen land is zat zinvols en moois te doen. Naar een museum gaan bijvoorbeeld, om een beroemd schilderij te bewonderen. Maar sinds klimaatactivisten zich aan de Hollandse Meesters vastlijmen, is dat ook geen ontspannen optie meer. Nee, dan kun je beter in het Louvre over de massa’s toeristen heen naar de Mona Lisa proberen te kijken. Veel leuker.
Het leven mag dan nog zo leuk zijn, we zijn op zoek naar iets diepers. Iets dat ons innerlijke rust geeft en een gevoel van vervulling. En dat kan natuurlijk alleen maar op een plek ver weg. En als je ver weg wil, dan moét je wel met het vliegtuig. Jammer dan.
Maar waarom, zo ver weg? Omdat we authenticiteit en ongereptheid willen. Voor mensen die min of meer gedwongen worden continu over hun Zelf na te denken in de hoop dat Zelf continu te verbeteren, is het ontzettend belangrijk het gevoel te hebben dat dit Zelf iets authentieks in zich heeft. Die authentieke ervaring vinden we blijkbaar niet in ons ‘normale’ leven, het dagelijkse leven dat van onszelf is. Nee, we willen juist een uitzonderlijke ervaring, waarbij we allerlei fantasieën van oorspronkelijke cultuur, ongerepte natuur en innerlijke rust voorstellen.
Dit dwangmatige verlangen maakt ons bijzonder vatbaar voor advertenties van reizen naar bijvoorbeeld ‘de laatste écht ongerepte gebieden van Antarctica’. We weten natuurlijk heel goed dat we daar niet in de ongerepte wildernis worden neergezet. Dát zou pas echt een authentieke ervaring zijn! Maar de kans is groot dat we die niet meer zouden kunnen navertellen. Nee, we willen de ongerepte natuur even zien en aanraken vanaf een veilige afstand… samen met alle andere toeristen.
Alles moet dus zoveel mogelijk binnen het ‘authentieke’ plaatje passen zoals we ons dat voorstellen in onze fantasie, want anders is het niet meer leuk. Dat dit betekent dat je uren in de rij staat op Schiphol om naar een resort gevlogen te worden. Dat het droomparadijs als twee druppels water lijkt op alle andere resorts, ach, een kniesoor die daarover begint. Op steenworp afstand vind je immers de lokale, traditionele cultuur die je daar even kunt opsnuiven. Je hebt best kans dat de ‘cultuur’ die je te zien krijgt een façade is en de ‘lokale bevolking’ na werktijd gewoon naar huis gaat om daar zelf – net als wij – de rest van de avond te Netflixen. Wie zal het zeggen?
Het punt is dat dat ons allemaal niet uitmaakt. Het houdt ons niet tegen, want we moeten die ervaring hebben, zodat we ons eigen, echte leven vol kunnen houden.
